Niet alleen in de hoogte zocht men het, ook in zeer intensieve bebouwing van de beschikbare grond. Sommige huizenblokken in de volksbuurten waren zo dicht bebouwd dat er vrijwel geen ruimte overbleef. (2) Zo werd de kleine man, naarmate de industrie en het inwonertal zich uitbreidden maar de woningvoorraad daarbij achterbleef, van twee kanten uitgeperst: als arbeidskracht, en als huurder van een of twee hokken in een van de voormalige patriciërswoningen (herenhuis), die door de oorspronkelijke bewoners waren verlaten en door henzelf of door nieuwe eigenaars/huisjesmelkers per kamer worden geëxploiteerd.

De wijk bestond uit parallel geplaatste huizenblokken, dat in 5 rijen en in totaal 59 geschakelde woningen telde. Allen bestaand uit drie kamers, een zolder en een keukentje. Verdeeld over het gebied lagen (gemeenschappelijke) waterputten, die voor de watervoorziening moesten zorgen. Een flinke tijd en een cholera uitbraak later werden enkele huizen aangesloten op het waterleidingnet van de stad Maastricht.

In de volksmond werd het wijkje ’t Krejjedörrep genoemd. Dat staat trouwens niet voor een letterlijke vertaling van ‘het kraaiendorp’. Het werd vernoemd naar de de sintels, die als afvalproduct overbleven na steenkoolverbranding. Deze waren afkomstig van de nabijgelegen fabrieksovens van de industrie rondom het Bassin. De straten in deze wijk waren niet geplaveid, maar met sintels verhard.

Bewoners van deze wijk waren de glasarbeiders. Zij werden gezien als de elitearbeiders en alleen zij mochten de ‘luxe’ huizen binnen deze bewonen. Daarnaast was het natuurlijk fijn dat ze op afroep snel de fabriek in konden.